سمن

رفتی و از پیت شور و شعر بی شمار رفت

قافیه  از   خانه   خمار  خیالم  خمار   رفت

بلبل  خوش آواز  ز هجران گل نغمه ای  نخواند

چون بلبل از گلویم طبع موزون و آوای هزار رفت

پیچکی بودی به دور تن درخت پاره پاره پوست

کندم گل و ساقه ،ریشه تا عمق با وقار رفت

رفتی خموش و هیچ نیاوردی به لب جز هیچ

با  همان  هیچت  دمار دلم  از   روزگار  رفت

من ابلهم و جواب ابلهان خاموشی است

در روی آینه از روی دلم آب چو جویبار رفت

حاصل  نبود  گل  رویت در کنار تن  ندارد بیان

عیان آینه آن است که در چشم ترم خار رفت

ای  آسمان  انگشت  غفلت  از دهان  برگیر

نقش پرواز پرستو بماند و پرستو بی تبار رفت