اسفندگان چیست؟

روز پنجم هر ماه و ماه دوازدهم هر سال «اسفند» یا «سپندارمذ» نام دارد.

 

 

این واژه که در اوستایی «سْپِنْتَه آرمَئیتی»(Spenta-Ârmaiti) می‌باشد و نام

 

 چهارمین امشاسپند^۱ است، از دو بخش «سپنته»(Spenta) یا «سپند» به

 

  مانک^۲ پاک و مقدس و«آرمئیتی»(Ârmaiti) به مانک فروتنی و بردباری تشکیل

 

 شده است و مانک این دو با هم فروتنی ِپاک و مقدس است. این واژه در پهلوی

 

«سپندارمت»(SpandÂrmat) و درفارسی «سپندارمذ» و «اسفندارمذ» و

 

 «اسفند» شده است.

 

 

امشاسپند سپندارمذ، نگهبان و ایزدبانوی زمین ِسرسبز و نشانی از باروری

 

و زایش است.

 

 

                                                                         منبع:.ویکی پدیا

 

۱.مانک= ماه

۲.امشاسپند=فرشته و ملک

سپندار مذ پاسبان تو باد

 

 

وقتی خدا زن آفرید

                     از برگ گل تن آفرید

                  احساس عاشق بودنو

                                                                 به خاطر من آفرید

 

 

 

زدم این فال و ...

 

(با تشکر از وبلاگ بهاره)

 

   بلبلی  برگ   گلی  خوشرنگ در منقار  داشت  

وندر آن برگ  و  نوا خوش ناله های زار  داشت

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد  چیست

گفت  ما  را  جلوه  معشوق در این کار  داشت

یار  اگر  ننشست  با  ما نیست جای  اعتراض

پادشاهی  کامران  بود  از گدایان  عار  داشت

خیز  تا  بر  کلک آن نقاش جان  افشان  کنیم

کاین همه نقش عجب در  گردش پرگار داشت

گر   مرید   راه   عشقی  فکر  بد  نامی  مکن

شیخ  صنعان  خرقه  رهن  خانه  خمار داشت

وقت آن شیرین قلندر خوش که  در اطوار سیر

ذکر  تسبیح   ملک   در   حلقه   زنار    داشت

چشم حافظ زیر بام قصر قصر آن حورا سرشت

شیوه   "جنات  تجری  تحتها  الانهار "  داشت

 

                                                                                     حافظ

امید آخر

 

اي اميد آخر شكفته در نگاهت        

          با تو من ندارم ز مردنم شكايت

                                   اي اميد جانم دمي  اگر  نباشي                  

                    جان كه سهل باشد عالم كنم فدايت

                                     تا تو را بجويم كنم دو گيتي رو سير         

                         چون تو را بيابم عالم كنم فدايت

                              گر تو را ندارم به حد خود ثنايي              

لی مرا همیشه ز لطف تو خجالت

                  چون كه پيش چشمت شكفته مهره  دل 

                        مي كنم هميشه به چشم دل نگاهت

دوستی خاله خرسه

 

 

وقتی که دل ترانه بود

خوندنش عاشقانه بود

نوشتمش توی چشام

تا بخونی ترانه ام

بدونی عاشقانه ام

خیال من با اونهمه ترانه هاش

اونهمه عاشقانه هاش

یه عالم پنبه دونه داشت

تک تک اوتن دونه ها رو تو بهترین ثانیه کاشت

اما حالا دیگه جوهر اون روان نویس تموم شده

خیال من تو اینهمه توهمات حروم شده

چون که حالا خوب می دونه ؛ تموم اون ترانه ها

اونهمه عاشقانه ها

توی دلت نخاله بود

آره عزیز دوستی تو دوستی خرس خاله بود

 

کرم سیب

 

 

شعر تر چند  باره  مي شود  از  بر             

      چونان كه "سيبي در دست سودايي  در سر"

                         کرم  ابریشم  سیب  شعرت   را                

       گاه  پشه شمارند و  گاه  دیو  دو سر

گل عاطفه

 

صورت ذهنشو باز قطره های خاطره زد

توی باغچه ی وجودش یه گل عاطفه زد

گلی که اول و آخر بودن اون نبودنه

کار اون زمان بودنش فقط غزل سرودنه

یه غزل بدون هیچ قافیه مرد

هیچکی از بوته ی احساس شاخه ی گلی نبرد

اینروزا مردم تو فکر اون گلای پرپرن

غرق حسرت دیروزنو از پریروزم بدترن

این روزا دست هیچ گلدون بلور جرات چیدن نداره

همشون میگن که گل خشک میشه و خیال موندن نداره

واسشون بسه گلای خشک باغچه ی دلی به بردگی

که شده قاب عکس طاقچه یادگار بچگی

اینقده برای چیدن یه گل این پا و اونپا می کنن

و غزل های گل شاعر ما رو پشت دید تحقیر حاشا می کنن

که دیگه هیچ گلی هم آرزوی سرودن غزل بودن نکنه

آدما بایدبگم ...

واسه شکر نعمت بودن گل دست شما درد نکنه